Yavuz Bülent Bakiler’in Sivas’ta Yoksul Çocuklar Şiiri

SİVAS’TA YOKSUL ÇOCUKLAR  

Sivas’ta Ulu Camii avlusunda çocuklar

Yalvaran gözlerle etrafa baka baka

Açıyorlar küçük esmer avuçlarını:

-Emmilerim sadaka! Emmilerim sadaka!

Hükümet konağının yanında biri

Bir kemik kalmış bir deri…

‘Boya cila yimbeş,boya cila yimbeş’ diye ağlıyor

Ve daha fırça bile tutamıyor elleri.

Garipler Pazarı’nda körpe çocuklar

Yorgunluktan güzelim yüzleri al al…

Öldüren bir çığlık dudaklarında:

-Boş hamal!boş hamal!boş hamal!

Nane satan su satan yetim çocuklar

Şarkı söyleyemediler güneşe aya…

Biliyorum ne masal dinlemeye doydular

Ne oyun oynamaya…

Bezirci’de,Yüceyurt’ta Altıntabak’ta…

Çocuklar var incecik yüzleri nurdan

Ama toz toprak içinde elleri ayakları

Oyuncakları çamurdan…

Ve günahkar çocuklar,suçlu çocuklar

Mahkeme salonunda bakarım dizi dizi

Bu suç bizim suçumuz,bu günah bizim

Affedin bizi.

Gökteki yıldızlar kadar sayısız

Ah yurdumun kimsesiz ve yoksul çocukları

Anladım farkınız yok koparılmış başaktan!

Alın bu gözleri benden,alın bu yüreği artık

Utanıyorum yaşamaktan.

YAVUZ BÜLENT BAKİLER